Geen euro, wat dan?

(Noord-Italie)

Ik onderschrijf voor een groot deel deze analyse.
Het probleem is: wat als Lubbers, Mitterrand en Kohl niet hadden gekozen voor monetaire integratie?
Had het proces van populisme en amateuristisch bestuur dan minder drastisch uitgepakt?
Had een Nederlandse bank dan geen lening uitgedeeld aan een Griekse politicus die een metro bouwt in een land waar niemand kaartjes koopt voor het openbaar vervoer?

Volgens mij heeft de euro en de toetreding van Centraal-Europa voor een boom zonder weerga gezorgd in het begin van deze eeuw. We hebben die winst laten verdampen door een naïef geloof in de vrije marktwerking bij grote financiële instellingen.

Dat zijn de blaren waar we nu op zitten.
De invoering van de euro heeft Zuid-Europeanen wel degelijk doen begrijpen dat het nuttig is om de waarde van het geld niet te laten verworden tot een speeltje van politici. Niet voor niets hadden alle Zuid-Europeanen een veel sterkere traditie van huisbezit, omdat het geldwezen onbetrouwbaar was. De oplossing ligt daarom ook niet in het loslaten van de euro en het herinvoeren van inflatie. De oplossing ligt in een verbetering van de administratie in Zuid-Europa en meer controle van de financiële instellingen in Noord-Europa.

Uiteindelijk helpen we elkaar zonder het direct te zien. Wij zijn niet gebaat met die financiële dieven die onze banken en pensioenfondsen besturen en de Zuid-Europeanen zijn niet gebaat met de lage kwaliteit van democratisch bestuur die tot nog toe bestaat.
De euro dwingt ons dit proces van professionalisering sneller uit te voeren. En dat is een goede zaak, want verder apart rondsukkelen en ons laten opkopen door Chinezen, Oliesheiken en Indische Staalmagnaten is nog riskanter dan samenwerken met Grieken, Spanjaarden of Italianen. Er is gewoon werk aan de winkel in Europa.